Ποίημα είσαι...

Μην προσποιείσαι πως δεν έχεις Ποίηση μέσα σου.

Πως δεν έχεις λέξεις σε χίλιες γλώσσες και σε άλλες τόσες δεν έχεις.
Μην τρομάξεις να σκεφτείς πως μετά την πυρκαγιά κάτι όντως συναρπαστικό συνέβη εδώ...
Γιατί αλήθεια είναι.
Μην προσποιείσαι πως δεν έχεις Ποίηση μέσα σου.
Πως όταν σε πλησιάζει ο θάνατος δεν ζωγραφίζεις καλύτερα τη ζωή με το αίμα του.
Μην προσποιείσαι πως Ποίηση δεν είσαι...
Γιατί ακόμη και στις πιο βαθιές, σκοτεινές σου θάλασσες....Ποίημα είσαι...!!!

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Καλούμαστε να ''Μεταμορφωθούμε'' !!
Να παλέψουμε για τα αυτονόητα. Για το φαγητό και την υγεία μας, για το γέλιο και την παιδεία μας.
Καλούμαστε να σηκωθούμε σε δύο πόδια και μια ψυχή. Μέσα σε ένα σκοτεινό, υγρό δωμάτιο, ανάμεσα σε μια πολυθρόνα και μια τηλεόραση.....κι εμείς αντί για άθλιες κοιλιόδουλες κάμπιες, χρωματιστές πεταλούδες...!!!
Καλούμαστε να λαδώσουμε τα γρανάζια του μυαλού. Να σηκώσουμε μανίκια και να χτίσουμε κόσμους. Να σκάψουμε δρόμους και διεξόδους.
Καλούμαστε να κάνουμε τον πόνο μας τέχνη, να ξεριζώσουμε πεποιθήσεις αντίκες. Να ανοίξουμε τα μυαλά και να κλείσουμε τα ανόητα στόματα.
Καλούμαστε να κοιτάξουμε το βουνό μπροστά μας, τα ερείπια πίσω μας και να ευχαριστήσουμε τη ζωή, που σ'αυτό το μονοπάτι του Τέλους και της Αρχής βρισκόμαστε..!!
Γιατί πόσο τυχεροί είμαστε αλήθεια? Σε μια χώρα που διαλύεται λεπτό το λεπτό, να μπορούμε το κάλεσμα της πεταλούδας να ακούμε.Της αναδημιουργίας και όχι της παραίτησης.
Είναι τόσο ισχυρό το τραγούδι της, τόσο καθολική η ανάγκη της. Σαν ''Σειρήνα'' σε πέλαγος κι εμείς πολυμήχανοι Οδυσσέες, χωρίς σχοινιά, χωρίς κατάρτια.
Μόνοι και μαζί.Καλούμαστε από μέσα μας τα οστά τα σάπια να ξεριζώσουμε, το DNA του πλεονέκτη και του ματαιόδοξου.Του κριτή και του ακόλουθου.
Πόσο ευλογημένοι είμαστε τελικά, που σε τέτοιους σπουδαίους καιρούς να ζήσουμε επιλέξαμε....!!!!!

Η ΣΚΙΑ

Ξαπλώνω στα μαξιλάρια σου. Καπνισμένες αιώρες.

Με αφήνω, και την επόμενη σκέψη μου δεν ορίζω.

Είτε κλαίω, είτε γελάω είσαι μπροστά.

Πάντα πίσω απ’ το κρύο γυαλί. Σίγουρος πως είμαι εκεί.

Ένα χέρι να απλώσεις και με πιάνεις. Μόλις μια ανάσα μακριά. Ένα παγωμένο δάχτυλο.

Παγωμένος πρίγκιπας με μάτια σκοτάδια. Θλιμμένος μέχρι το κόκκαλο, δίχως λόγους. Φιλόδοξος μα παραιτημένος. Νέος μα γέρος. Εθισμένος στην ηδονή της γεύσης, μα όχι της ζωής. Χαμένος στα πέτρινα πηγάδια σου.

Ξαπλώνω στα μαξιλάρια σου.

θα’ ναι ξημερώματα θαρρώ. Ίσως και όχι.
Στέκεις ακόμα εδώ, με το ξίφος στο χέρι. Πόσοι χειμώνες πάνε? Πόσα φεγγάρια?

Προσπαθώ να σε διαβάσω και μένω να τρέχω σε λαβύρινθους με έναν πόλεμο στο μυαλό.
Κάνει κρύο εδώ  που μ’ έχεις βάλει και σαν αρχαίος δράκος με φιλάς.

Ξαπλώνω στα μαξιλάρια σου.

Κάθε ανατολή, κάθε στροφή της γης, κάθε γέννα παιδιού σε ζωγραφίζει στο δέρμα. Και δεν αντέχω την τόση σου πραγματικότητα.Τα μισά νοήματα.

Γέρνεις το κεφάλι στο πλάι, σαν σαύρα που σκιρτά στον ήχο, και με κοιτάς.

Τι θες?
Ανοίγεις το θολό μανδύα και μέσα εκεί γίνομαι η σκιά. Παγωμένα κρύσταλλα στο σώμα. Με τρυπάνε σαν τα καρφιά των θεών.

Φοβάμαι να κάνω την ερώτηση που τόσο ποθείς. Φοβάμαι να ακούσω ποιος ακριβώς είσαι.

Σωπαίνω και ξαπλώνω στα μαξιλάρια σου.

Ίσως αύριο μας κάνω τη χάρη σκοτεινέ αδερφέ μου…!!! 

ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Όταν το χώμα του σπιτιού σου αποκτήσει σύνορα και κόκκινες γραμμές,

 

Όταν χρόνο δεν βρίσκεις για να γελάσεις ή σ’ αγαπώ να πεις,

 

Όταν ζητάς γιατί νομίζεις και όχι γιατί ξέρεις,

 

Όταν σε πονάει ό,τι δεν μπορείς να έχεις,

Όταν πέτρα γίνεσαι σε όσους σ’ αγαπούν
και όχι μυρωδιά άνοιξης,

 

Όταν μαρτύριο φαντάζει με τον καθρέφτη σου
μόνος να μείνεις,

 

Όταν βάρος αβάσταχτο γίνεται κάθε ‘’μη’’ που ακούς,

 

Όταν προσωπικά παίρνεις κάθε κουβέντα, που απ’ τα στόματα
με δόλο βγαίνει, και εαυτό σου την κάνεις,

 

Όταν η ψυχή σου βράζει και δεν την ακούς, 

 

Όταν σκοπό δεν έχεις και ούτε τέτοιον ψάχνεις,

 

Όταν τα σεντόνια πρωί με πρωί
ταξίδι στη λύτρωση σου μοιάζουν….

 

Τότε αδερφέ μου, ένα ταξίδι, εκεί που το πεπρωμένο θα σε στείλει,
αρκεί για να σε κάνει να καταλάβεις τι πραγματικά σημαντικό είναι... τι απαραίτητο...!!!!!

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

Πέρασα μέσα από την κουρτίνα σου πάλι. 

Διάφανη μου κάλυπτε τα μάτια, μα δεν υπήρχε.

Την πέρασα με χέρια τεντωμένα και σώμα χωρισμένο σε ηλεκτρικά σχήματα γεωμετρίας.

Δεν έχουν μάθει ακόμα τα μάτια μου να βλέπουν. Κοιτάνε μονάχα κλεφτά ανάμεσα στις σχισμές σου.

Λαχταρώ τη Μεγάλη Εικόνα των φωτεινών γραμμών σου κόσμε.

Μυρίζω, Ακούω, Αναριγώ και Περιμένω…!!!!!

''ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΚΑΙΡΟΙ''

Λυπάμαι για την άμμο κάτω από τον ήλιο. 

Για τα παλάτια και τα δάκρυα. 

Δεν μπορώ με ευκολία το κεφάλι 
να γυρίσω από τον παλιό τον κόσμο. 

Πώς να φύγεις τόσο εύκολα από το σπίτι; 

Ακόμα κι όταν το αναγνωρίζεις πλέον μόνο από τις ρωγμές του...!! 

Οι μέρες όμως, που την ανάσα κρατάμε 
με μανία στα στήθη, έγιναν μήνες. 

Και δεν αναπνέουμε. 

Οι μήνες έγιναν χρόνια. 

Και δεν αναπνέουμε. 

Ούτε ίχνος από Αχ...!!

Την κρατάμε εκεί φυλακισμένη,

κολυμπώντας κάτω από τα βαλτωμένα νερά μας. 

Κάποιοι όμως σταθήκαμε για μια στιγμή αιωνιότητας,

και σηκώσαμε το κεφάλι ψηλά. 

Κοιτάξαμε πάνω, προς τους αφρούς, 

και τη φλόγα της αιώνιας ερώτησης αναγνωρίσαμε. 

Ίσως, να μη γνωριστήκαμε ποτέ.

Ίσως, χέρι με χέρι να μην πιαστήκαμε. 

Μα οι καρδιές που απ' το σπίτι φεύγουν, 

αναζητούν η μία την άλλη.

Βρίσκονται, εύχομαι, εκεί που θα μπορούν πλέον να ανασαίνουν ελεύθερες, κλαίγοντας...!!!

''Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΛΟΦΟ''

Τα μάτια με τα βλέφαρα τα βαριά άνοιξε
και τη γυναίκα ψηλά στο λόφο είδε.

Θύελλες να θερίζει και κεραυνούς να τιθασεύει.

Τα μαλλιά της μαύρα σαν την κοιλιά της γης,
και τα χέρια της άσπρα με τυφώνες βραχιόλια.

Δεν ήθελε να τη δει.

Μα πώς να γίνει αυτό;

Πώς μπορείς να κρυφτείς στους αιώνες από τον εαυτό σου;