''ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΚΑΙΡΟΙ''

Λυπάμαι για την άμμο κάτω από τον ήλιο. 

Για τα παλάτια και τα δάκρυα. 

Δεν μπορώ με ευκολία το κεφάλι 
να γυρίσω από τον παλιό τον κόσμο. 

Πώς να φύγεις τόσο εύκολα από το σπίτι; 

Ακόμα κι όταν το αναγνωρίζεις πλέον μόνο από τις ρωγμές του...!! 

Οι μέρες όμως, που την ανάσα κρατάμε 
με μανία στα στήθη, έγιναν μήνες. 

Και δεν αναπνέουμε. 

Οι μήνες έγιναν χρόνια. 

Και δεν αναπνέουμε. 

Ούτε ίχνος από Αχ...!!

Την κρατάμε εκεί φυλακισμένη,

κολυμπώντας κάτω από τα βαλτωμένα νερά μας. 

Κάποιοι όμως σταθήκαμε για μια στιγμή αιωνιότητας,

και σηκώσαμε το κεφάλι ψηλά. 

Κοιτάξαμε πάνω, προς τους αφρούς, 

και τη φλόγα της αιώνιας ερώτησης αναγνωρίσαμε. 

Ίσως, να μη γνωριστήκαμε ποτέ.

Ίσως, χέρι με χέρι να μην πιαστήκαμε. 

Μα οι καρδιές που απ' το σπίτι φεύγουν, 

αναζητούν η μία την άλλη.

Βρίσκονται, εύχομαι, εκεί που θα μπορούν πλέον να ανασαίνουν ελεύθερες, κλαίγοντας...!!!