Πέρασα μέσα από την κουρτίνα σου πάλι.
Διάφανη μου κάλυπτε τα μάτια, μα δεν υπήρχε.
Την πέρασα με χέρια τεντωμένα και σώμα χωρισμένο σε ηλεκτρικά
σχήματα γεωμετρίας.
Δεν έχουν μάθει ακόμα τα μάτια μου να βλέπουν. Κοιτάνε μονάχα
κλεφτά ανάμεσα στις σχισμές σου.
Λαχταρώ τη Μεγάλη Εικόνα των φωτεινών γραμμών σου κόσμε.
Μυρίζω, Ακούω, Αναριγώ και Περιμένω…!!!!!
