Να παλέψουμε για τα αυτονόητα. Για το φαγητό και την υγεία μας, για το γέλιο και την παιδεία μας.
Καλούμαστε να σηκωθούμε σε δύο πόδια και μια ψυχή. Μέσα σε ένα σκοτεινό, υγρό δωμάτιο, ανάμεσα σε μια πολυθρόνα και μια τηλεόραση.....κι εμείς αντί για άθλιες κοιλιόδουλες κάμπιες, χρωματιστές πεταλούδες...!!!
Καλούμαστε να λαδώσουμε τα γρανάζια του μυαλού. Να σηκώσουμε μανίκια και να χτίσουμε κόσμους. Να σκάψουμε δρόμους και διεξόδους.
Καλούμαστε να κάνουμε τον πόνο μας τέχνη, να ξεριζώσουμε πεποιθήσεις αντίκες. Να ανοίξουμε τα μυαλά και να κλείσουμε τα ανόητα στόματα.
Καλούμαστε να κοιτάξουμε το βουνό μπροστά μας, τα ερείπια πίσω μας και να ευχαριστήσουμε τη ζωή, που σ'αυτό το μονοπάτι του Τέλους και της Αρχής βρισκόμαστε..!!
Γιατί πόσο τυχεροί είμαστε αλήθεια? Σε μια χώρα που διαλύεται λεπτό το λεπτό, να μπορούμε το κάλεσμα της πεταλούδας να ακούμε.Της αναδημιουργίας και όχι της παραίτησης.
Είναι τόσο ισχυρό το τραγούδι της, τόσο καθολική η ανάγκη της. Σαν ''Σειρήνα'' σε πέλαγος κι εμείς πολυμήχανοι Οδυσσέες, χωρίς σχοινιά, χωρίς κατάρτια.
Μόνοι και μαζί.Καλούμαστε από μέσα μας τα οστά τα σάπια να ξεριζώσουμε, το DNA του πλεονέκτη και του ματαιόδοξου.Του κριτή και του ακόλουθου.
Πόσο ευλογημένοι είμαστε τελικά, που σε τέτοιους σπουδαίους καιρούς να ζήσουμε επιλέξαμε....!!!!!
